به گزارش خبرنگار جامعه خیرین مدرسه ساز کشور، فراهم‌کردن فرصت‌های برابر و عادلانه آموزشی در کشور را عدالت آموزشی می نامند که این امر ، برای تمام جوامعی که آموزش‌وپرورش را یک جزء مهم در زندگی افراد می‌دانند، امری اصلی به شمار می‌رود.  عدالت آموزشی می بایست،  بدون درنظرگرفتن طبقه اجتماعی، اقتصادی، جغرافیایی، نژاد، قومیت، زبان، مذهب و خانواده،  در میان دانش آموزان توزیع شود.

یکی از نقاط محروم در بحث فضاهای آموزشی و نبود عدالت آموزشی سیستان وبلوچستان است .استانی که در سالیان متمادی و در طول تاریخ با عقب‌ماندگی‌های تاریخی در حوزه آموزش و پرورش مواجه بوده و با توجه به رشد فزاینده جمعیت و آمار بالای استان ،علیرغم تلاش های صورت گرفته، به آن شاخص ها و میانگین آمار فضای کلاسی نسبت به کشور دست نیافته است. این جمله گفته برخی از مسئولان استانی بود که بارها از تریبون های مختلف به گوش می رسد.

اما در این میان ، خیرین مدرسه  ساز بیشماری پا در این عرصه گذاشتند و با ساخت فضاهای آموزشی در کشور سعی در برقراری عدالت آموزشی داشتند. یکی از این انسانهای نیک اندیش ،بانو علیزاده است .خیر نیک اندیشی که دغدغه اش حمایت از دانش آموزان سیستان است .

فاطمه علیزاده قمصری فرهنگی بازنشسته ،  با دلی رئوف و پاک و بضاعت اندک ،تمام تلاش خود را در جهت شادی فرزندان این مرز و بوم به کار می برد.با این بانوی خیر ،گفتگویی داشتیم که در ادامه می خوانید.

چگونه با مدرسه سازی و جامعه خیرین مدرسه ساز آشنا شدید؟

در مراسم بهره برداری از یکی از مدارس خیر ساز در  سیستان و بلوچستان  تحت تاثیر محرومیت دانش آموزان آن منطقه قرار گرفتم و تصمیم گرفتم مدرسه ای بنا کنم .این امر را با یکی از خیرین در میان گذاشتم و از ایشان خواستم به بنده وامی بدهد تا با آن مدرسه بسازم. ایشان هم استقبال کرد و این طور شد که  اولین مدرسه را در نقطه محروم سیستان و بلوچستان احداث  کردم .

مدرسه سازی چه فرقی با دیگر کارهای خیر دارد؟

در زمان افتتاح  مدرسه حس عجیبی داشتم . شور و شعف دانش آموزان سخت منقلبم کرد.  متوجه شدم دانش آموزان آن منطقه علاوه بر مدرسه، نیاز به حمایت مالی  دارند . با تهیه لوازم و تحریر ، لباس و .. سعی کردم شادی را به آنها هدیه دهم . از آن پس ارتباطم را با آن منطقه محروم قطع نکردم و با تشویق دوستان و همکارانم تلاش کردم گامی در جهت شادی دانش آموزان بردارم. آنجا بود که متوجه شدم هیچ کاری  مثل مدرسه سازی و حضور در میان دانش آموزان محروم روحم را ارضا نمی کند. هرکار خیری انجام می دهم احساس می کنم لذت کار مدرسه سازی  چیز دیگری است .

بازهم مدرسه می سازید؟

وی که داغ فرزند جوانش  هاله نعمانی را بردل دارد و از این مسئله بسیار اندوهگین است ادامه می دهد: سه سال پیش دختر جوانم را در اثر کرونا از دست دادم و برای شادی روحش تصمیم گرفتم در بحث مدرسه یاری نیز مشارکت کنم از این رو تانکر آب تهیه کردم وبه نام دخترم به بچه های ان روستا هدیه دادم . در حال حاضر هم دوست دارم مدرسه ای به  نام او بسازم تا نامش را برای همیشه جاودان کنم.

نزاکت اللهیاری