به گزارش خبرنگار جامعه خیرین مدرسه ساز کشور ،بتول خسروی نژاد متولد ۱۳۲۳  اهل کرمان متاهل ودارای یک فرزند دختر و دو نوه است  .همسرش هنرمند بوده و یکی از مشوقین اصلی او در  کار های خیر  .خصوصا مدرسه سازی  است .وی دارای ۴ خواهر و یک برادر است که متاسفانه یکی ازخواهرانش را از دست داد و بعدها تصمیم گرفت مدرسه ای به نام او پروانه خسروی نژاد بنا نهد. وی معلم بازنشسته است و دانش آموزان زیادی را وارد عرصه مدرسه سازی کرده به طوریکه هنوز  بعد از گذشت سال ها از سراسر دنیا با او در تماس هستند و در کارهای خیر او مشارکت می کنند.دانش آموزان مدارسی که  او ساخته ،وی  را به نام مامان افسانه می شناسند .با این خیر نیک اندیش گفتگویی داشتیم که در ادامه می خوانید،

چه طور در بین کارهای خیر مدرسه سازی را انتخاب کردید؟

برای تقریح به  استان لرستان ,دریاچه گهر رفته بودم .در راه بازگشت پسر بچه ای مرا همراهی می کرد تا مسیر را گم نکنم.از او پرسیدم کلاس چندمی؟ گفت:ما اینجا مدرسه نداریم . در طی مسیر با او گفتگو کردم .پسر بچه ای بسیار با هوش و مستعد بود .او را فرستاده ای از جانب خدا دانستم که پیامی را به من تلنگر می زد. بعد از آن سفر  قدم در راهی گذاشتم که پر بود از عشق،صفا،آرامش،برکت.....

تا به امروز چند مدرسه و در کجا ساختید؟

امروز ۲۷ مدرسه در نقاط محروم  کشور به لطف خدا ساختم.زمانی که مدرسه را افتتاح می کنم به دانش آموزان لوازم و تحریر هدیه می دهم.یک روز معلمی با من تماس گرفت و گفت :دانش آموزان با همان مداد رنگی که به آنها هدیه داده بودم  برایم نقاشی کشیدن . او می گفت داشتن مدادرنگی برای این بچه ها آرزو و حسرت بود. به حدی این کار مرا خوشحال کرد که انگیزه ام را در این مسیر دوچندان کرد.

مدرسه سازی چه اثراتی در زندگی شما داشته است ؟

   پسر خواهرم و همسرش ،برای ادامه تحصیل در خارج از کشور زندگی  می کنند. آنها یک فرزند به نام جانان دارند .روزی با من تماس گرفتن و اندوخته خود را در اختیارم گذاشتند تا در راه مدرسه سازی صرف کنم.بعد از مدتی در زمان افتتاح مدرسه با آنها تماس گرفتم و گفتم مدرسه ساعت ۱۰ صبح آماده بهره برداری است.درست در همان زمان جانان کوچولو کنار پنجره نشسته بود که ناگهان توری  پاره می شود  و جانان از طبقه سوم با سر، پرتاب میشه .اما  خوشبختانه با پا به زمین  می افته و هیچ مشکلی برایش پیش نمیاد.پزشکان این اتقاق را معجزه ای بیش ندانستند .این را  مدیون کار خیری می دانم که در همان لحظه انجام دادیم.اسم مدرسه را گذاشتم راز جانان و سلامتی جانان را مدیون ساخت همین مدرسه می دانم .

چه آرزویی دارید؟ 

خداوند به امثال من اعتماد کرده تا دین خود را به بچه ها  ادا کنم.من عاشقم نه خیر.من بهشت را همینجا با ساخت مدرسه می بینم.بچه های مدرسه برایم نامه می نویسند .مامان افسانه صدام می کنند و عکس های خودشان را در حال دعا برای من می فرستند.حسی از این زیباترنیست که اینهمه عشق و مهربانی را یک جا به انسان هدیه کنند.

بازهم مدرسه می سازید؟

با همکاری اعضای خانواده ام مدرسه ای در سر پل ذهاب ساختم و اسمش را مدرسه یاران گذاشتم. آرزو دارم ایستاده بمیرم و تا نفس دارم در این مسیر حرکت کنم  و روزی را ببینم که هیچ دانش آموزی به دلیل نبود مدرسه از تحصیل بازنماند .

نزاکت اللهیاری