روزنامه هفت صبح در شماره 3050 دوشنبه 19 مهرماه در گزارشی که در صفحه اول این روزنامه به چاپ رسیده به موضوع برگزاری نخستین همایش بین المللی تکریم خیرین خارج از کشور، رونمایی از سردیس و زندگی پر برکت سه نفر از خیرینی که در این همایش به طور ویژه مورد تجلیل قرار گرفتند، پرداخته است.گزیده ای از این گزارش در اینجا باز نشر می شود:

وزارت آموزش و پرورش سال‌هاست که همکاری نزدیکی با جامعه خیرین مدرسه‌ساز کشور دارد. روز شنبه 17 مهرماه 1400 این جامعه همایشی برای تکریم خیرین مدرسه‌ساز خارج از کشور را در سالن همایش‌های بین المللی دانشگاه شهید بهشتی تهران بر گزار کرد. در این همایش از سه خیر بزرگ مدرسه ساز نیز به طور ویژه تجلیل و از سردیس آنها رونمایی شد. احتمالا این جزو معدود دفعاتی بود که سردیس‌های زیبا و در تکریم این شخصیت ها رونمایی می شد. در این مراسم اول چند تماس ویدئویی با خیرین خارج از کشور گرفته و چند نفر از خیرین مدرسه ساز به صحبت‌هایی در خصوص امر خیر مدرسه‌سازی و اهمیت آن پرداختنند. سپس از چند خیر تجلیل شد و از سردیس «جواد موفقیان»، «کریم مردانی آذر» و «حسنعلی علی‌پور» رونمایی شد. این خیرین که در مجموع با همدیگر ۱۳۸ مدرسه ساخته‌اند، چه نام دارند و خارج از ایران مشغول چه کاری هستند یا بوده‌اند؟ این جزئیاتی از زندگی مهمترین خیران ایرانی خارج از کشور است.

جواد موفقیان در تهران به‌دنیا آمده و در کودکی پدر خود را از دست داده است. بعد از مرگ پدر، تحصیلاتش را ادامه میدهد، در دانشگاه تهران درس می‌خواند و بعد از فارغ التحصیلی یک شرکت ساختمانی بزرگ تاسیس می‌کند. 

موفقیان اولین بار کمک‌های خیرانه خود را از سال ۱۳۷۲ شروع کرد. جالب اینکه آن سال او می‌خواست یک مرکز بهداشتی درمانی تاسیس کند اما وزارت بهداشت از این پیشنهاد استقبالی نکرد. با این واکنش، او یک خوابگاه برای افراد دارای معلولیت مرکز کهریزک ساخت. سال ۲۰۰۳ بنیادی به‌نام او تاسیس شد که یک خیریه برای ارائه حمایت‌های سخاوتمندانه مانند خدمات بهداشتی به محل زندگی جدیدش بود. بعد از این خیریه، حمایت‌های خود از هموطنان ایرانی را به روش دیگری ادامه داد و مدرسه‌سازی را شروع کرد.

او تا امروز حدود ۲۶ مدرسه ساخته است. او تمام دارایی خود را به بنیاد خیریه‌ای که با نام خودش ساخته بود، منتقل کرد. مثال بخشی از این کمک‌ها شامل مرکز توسعه کودکان سوری و کمپین‌های کمک به دانشجویان دانشگاه بریتیش کلمبیا بوده است. مجموع مدارسی که موفقیان در ایران ساخته به ۸۵ هزار مترمربع می‌رسد. در سال، ۱۵ هزار و ۵۰۰ دانش‌آموز ایرانی در مدارسی که با کمک او ساخته شده‌اند، درس می‌خوانند. وقتی نام او را در گوگل جست‌وجو میکنیم، بیشتر از اینکه با رزومه و شرح حالش روبه‌رو شویم، به اسامی مراکز و مدارسی برخورد میکنیم که به نام او در کشورهای مختلف ساخته شده است.

کریم مردانی‌آذر متولد ۱۳۱۳ است که به همراه دو برادر دیگرش به امپراتوران مدرسه‌ساز ایرانی شهرت دارند. کریم ۵ ساله بود که پدرش را از دست داد. کار کردن در یک چلوکبابی در تبریز اولین کاری بود که او در کودکی برای خودش دست‌وپا کرد، اما طولی نکشید که خانواده آنها یعنی مادرش و علی و غلامرضا «دو برادران او» همگی به تهران آمدند. برادران کار را از شاگردی مغازه‌ها شروع کردند و کم کم هر کدام یک مغازه تاسیس کردند.

در این مدت از ۴۰ مدرسه، مجتمع شبانه روزی در تهران و تبریز، بیمارستان تخصصی که به کمک او و برادرانش ساخته شده، رونمایی شده است. آنها به بزرگترین خیران خاورمیانه شهرت داشتند؛ تا جاییکه سازمان صلیب سرخ جهانی پیش‌تر گزارشی از فعالیتهای انسان‌دوستانه خاندان مردانی‌آذر منتشر کرد و در صفحه اول ژورنال این سازمان نوشته بود: ۱ > ۱۹۶ یعنی کمک‌های انسان‌دوستانه برادران مردانی‌آذر بیشتر از کمک‌های انسان‌دوستانه ۱۹۶ کشور جهان است.

حاج کریم تا امروز ۶ هزار کودک آفریقایی را تحت سرپرستی خودش گرفته و ۲۵هزار دانش آموز ایرانی بابت مدارس او توانسته‌اند به تحصیلاتشان ادامه دهند.

او نام مدارس دخترانه را به نام زهرا مردانی‌آذر (مادرش) و مدارس پسرانه را به نام محمد مردانی‌آذر (پدرش) نام‌گذاری کرده است. بیشتر مدارسی که او و برادرانش ساخته اند دخترانه؛ و کودکانی که تحت سرپرستی گرفته دختر بوده اند. مجموع مدارسی که او و دو برادرانش ساختند حدودا به ۱۰۳ هزار مترمربع می‌رسد.

حسن‍‌علی علی‌پور، جوانتر از دو خیر دیگر بود. او سال ۱۳۱۷ در روستایی اطراف اردبیل به دنیا آمد. درجوانی  به دعوت یکی از آشنایان به آلمان مهاجرت کرد تا آنجا وارد کار تجارت فرش شود. کم کم کار علی‌پور گل کرد و توانست مغازه‌ای در فرانکفورت اجاره کند. تا ۴۰ سال بعد هم در آلمان ماند اما در بحبوحه انقلاب ۱۳۵۷ به ایران برگشت و دیگر هیچ وقت کشور را ترک نکرد. اولین کار خیری که انجام داد به قبل از انقلاب برمی‌گشت که به بازسازی مسجد روستا پرداخت.

او از سال ۱۳۶۴ مدرسه‌سازی را شروع کرد و به نیت ۷۲ تن شهید کربلا تعداد این مدارس را تا پایان عمر به ۷۲ مجموعه رساند. حتی آپارتمانی که اکنون همسر او در آن زندگی میکند به نام سازمان نوسازی مدارس کرده که تا پایان عمرش حق استفاده از آن را دارد. علی‌پور سال ۱۳۸۹ بر اثر سکته مغزی جان خود را از دست داد.