به گزارش خبرنگار مجمع خیرین مدرسه ساز شهر تهران ، سال 64 و در بحبوبه های جنگ تحمیلی بود. سال هایی که بچه ها مدارس درستی برای درس خواندن نداشتند. همان سال احمد آقا با آقای قرائتی در مراسم حج آشنا شده بودند. سال هایی که زمزمه نهضت سواد آموزی تازه آغاز شده بود، پس از این دیدار، احمد آقا پیشنهاد ساخت مدرسه ای در تهران را اعلام کردند تا هرجا زمینی باشد مدرسه ای برای بچه های محروم احداث کنند. در همان سال در شرقی ترین قسمت تهران گروهی کار ساخت مدرسه را با کمک های مردمی آغاز کردند. مردم از هر قشری برای ساخت آن مدرسه مشارکت می کردند؛ مثلا مادری که فرزند خلبانش در جنگ به دست نیروهای عراقی اسیر شده بود، حقوق او را برای ساخت این مدرسه هزینه کرده بود. کار ساخت این مدرسه بالاخره بعد از یکسال، با همراهی و پیگیری خیرین به اتمام رسید. پیگیری ساخت این مدرسه در تهران، با احمد هوشنگی خیر تهرانی بود که در حال حاضر، عضو هیات امنای مجمع خیرین مدرسه ساز شهر تهران است. در ادامه با هم زندگینامه این خیر نیک اندیش را می خوانیم:

از تحصیل در اروپا تا ساخت مدرسه در تهران

در 18 سالگی به استخدام ارتش در آمد، سپس بورسیه تحصیلی گرفت و برای گذراندن دوره‌های تخصصی نیروی هوایی به آمریکا و انگلستان رفت. پس از بازگشت به ایران، همزمان با خدمت در نیروی هوایی با کمک نیکوکاران و اهالی محله، 2 مدرسه «امت پسران» و «اولیا» را در تهرانپارس و میدان هروی ساخت. خودش افسر نیرو هوایی بود اما انقدر درآمد نداشت که به تنهایی مدرسه بسازد اما با کمک چند نفر از دوستان و آشنایان کار ساخت مدرسه در تهرانپارس را آغاز کرد. پس از آن  با رایزنی هایی که انجام  داد، سند یک خانه بزرگ را به نام آموزش و پرورش زد و در آن محل نیز کلنگ یک مدرسه بیست کلاسه را به زمین زدند. خودش در این باره می گوید: هیچ کاری در زندگی بالاتر از مدرسه سازی نیست چون هیچ فعالیتی بالاتر از تعلیم و تربیت نیست زیرا افراد در 2 محل تربیت می شوند یکی در خانواده و دیگری در مدرسه و به همین دلیل ساخت مدرسه بزرگترین عبادت است.

داستان ساخت مدرسه در فلکه تهرانپارس

اهالی محله تهرانپارس ، مابین فلکه دوم و سوم تهرانپارس مدرسه امت را می شناسند. آقای هوشنگی درباره خاطره ساخت این مدرسه می گوید: سال 64 یک قطعه زمین بلامعارض حدود 3 تا 4 هزارمترمربع در حدفاصل فلکه دوم و سوم بود که تصمیم گرفتم با کمک مردم در این زمین یک مدرسه بسازم. برای مراسم کلنگ‌زنی آقای قرائتی آمد که آن زمان نهضت سوادآموزی را راه انداخته بود. نزدیک به هزار نفر از اهالی هم آمدند . همانجا به مردم گفتیم این مدرسه را قرار است با کمک شما بسازیم. یک خانمی بلند شد و گفت من پسرم خلبان است و از سال 59 همان اوایل جنگ اسیر شده و در این 5 سال من حقوقش را نگرفته‌ام، شما که خودتان هم در نیروی هوایی هستید بروید و حقوق پسرم را بگیرید و برای ساخت مدرسه خرج کنید. یک آقایی هم که آهنگر بود بلند شد و گفت من هم در و پنجره اینجا را می‌سازم. دیگری در کار چوب بود گفت من نیمکت برایش می‌سازم. یکی که بنا بود گفت من هم کمک می‌کنم و خلاصه هرکسی یک گوشه کار را گرفت و حقوق آن خلبان جوان که آزاده بود حسابی برکت داشت و بقیه پول هم خیلی زود جور شد و توانستیم یک مدرسه پسرانه با 20 کلاس بسازیم. هنوز هم این مدرسه با نام «امت پسران» برقرار است و به مجتمع آموزشی تبدیل شده است.

مدرسه سازی بالاترین کار خیر

احمد هوشنگی در کارهای خیریه بسیاری فعالیت کرده است. از تهیه جهیزیه، کمک به بیماران ناتوان تا انجمن حامیان از بیماری های صعب العلاج، اما هیچ کار خیری را بالاتر از مدرسه سازی نمی داند. خودش می گوید: با ساخت هر مدرسه درب زندانی بسته می شود و شخصیت انسان ها در مدرسه و در محیط اجتماعی آنجا شکل می گیرد. پس با امکانات ساخت مدرسه ما شخصیت انسان ها را شکل می دهیم که این بسیار مهم است.