گفت و گو با بانوی نیکوکار مدرسه ساز « سپیده روستایی»
همه چیز از وصیت حاج رمضان شروع شد
حدود دو سال پیش بود که بانوی نیکوکاری، ساخت مدرسه 13 کلاسه در روستای محروم مرتضی گرد منطقه 19 تهران را تعهد کرد و مهرماه سال گذشته، دانش آموزان این مدرسه بر سر میز و نیمکت های خود نشستند.
به گزارش خبرنگار مجمع خیرین مدرسه ساز شهر تهران ،« سپیده روستایی» خیر مدرسه ساز منطقه 19 از حس شاد کردن دل بچه های روستای مرتضی گرد و اهدافش در زمینه مدرسه سازی برای ما صحبت می کند و به سوالات ما پاسخ می دهد.
چطور شد که به فکر ساخت مدرسه در روستای محروم مرتضی گرد تهران افتادید ؟
همه چیز از وصیت نامه «حاج علی رمضان » از اقوام نزدیکمان معروف به «دایی رمضان » شروع شد. وی در سن 82 سالگی به دیار حق شتافت و یکی از آرزوهایش ساخت مدرسه برای بچه های محروم بود، به همین دلیل در زمان مرگش تاکید کرده بود که این کار انجام شود. بنابراین چون من نزدیک ترین فرد به دایی ام بودم این وظیفه را به من سپرده بود. بنابراین تلاش کردم که به وصیت او عمل کنم.
*آیا پیش از این تجربه ای در زمینه ساخت مدرسه داشتید ؟
خیر، خواست خدا بود که به این عرصه وارد شوم و دنیا و زیبایی هایش را از زاویه دیگری نگاه کنم. ساخت مدرسه، تنها ساخت بنایی آجری و سیمانی نیست، خودسازی است. یعنی اول باید خودمان را بسازیم و بعد به چنین کارهایی دست بزنیم. لذت و شادمانی فرد در مدرسه سازی با هیچ ثروت و مالی قابل مقایسه نیست.
زمانی که مدرسه شما در این روستا به بهره برداری رسید چه احساسی داشتید؟
قابل توصیف نیست. آرزو داشتم صورت های خندان و شاد دانش آموزان روستا را ببینم. این لطفی است که خالق بی همتا نصیبم کرده و نمی خواهم از آن غافل باشم .
فکر می کنید با ساخت این مدرسه چه اتفاقی در روستای مرتضی گرد افتاده است؟
این روستا فاقد فضای آموزشی مناسب بود. وقتی متوجه شدم که دانش آموزان دختر با سختی درس می خوانند و هر روز مجبورند مسافت طولانی را با مینی بوس تا مدرسه طی کنند، برای کمک به آنها ترغیب شدم و این خواسته ای بود که مرحوم دایی ام تاکید داشت و سفارش کرد. در حال حاضر خوشحالم که بچه ها در نزدیکی محل زندگی خود درس می خوانند و بدون هیچ دغدغه ای وارد مدرسه می شوند.
منتشر کننده: نزاکت اللهیاری
