به گزارش خبرنگار مجمع خیرین مدرسه ساز کشور استاد تبریزی این روزها اما فارغ از هیاهوی زندگی درپایتخت ساکن شهرستان شیرگاه شده و همه وقت خود را بر کار تالیف و ترجمه متمرکز کرده و البته مدتی است که به کار نیک مدرسه سازی نیز رو آورده است. استاد تبریزی به عنوان یکی از نخبگان علمی کشور تا به امروز  تألیفات بسیاری در حوزه درمان اختلالات یادگیری کودکان داشته که تیراژ بعضی به ۱۰۰ هزار چاپ نیز رسیده‌است؛ کتاب‌های فریاد ناشنیده برای معنا، اینجا پسری است (درمان اوتیسم)، آزمون ادراک دیداری فراستیگ، مشاوره خانواده، درمان اختلالات خواندن، درمان اختلالات دیکته نویسی، درمان اختلالات ریاضی و روان خوانی تنها بخش کوچکی از آثار روان‌شناس بزرگی است که دغدغه های بسیاری نسبت به جامعه به ویژه دانش آموزان دارد و از این رو مدتی است که در کنار فعالیت های خیرخواهانه خویش  به امر نیک مدرسه سازی نیز رو آورده و عاشقانه پا در سنگر مقدس مدرسه سازی گذاشته و بخشی از درآمد حاصل از تالیف و حقوق بازنشستگی اش را به این موضوع اختصاص داده است.

در گزارش پیش رو با دغدغه های خدا پسندانه دکتر مصطفی تبریزی از سرآمدان علمی کشور و البته خیّر مدرسه ساز بجنوردی بیشتر آشنا می شویم.

دکتر تبریزی عزیز لطفا برای شناخت بیشتر آن دسته از خوانندگان ما که شاید باشما و خدمات علمی تان آنچنان که باید آشنایی نداشته باشند، خود رابیشتر معرفی کنید؟

متولد 1324 شهرستان بجنورد هستم و تا اخذ دیپلم در این شهرستان ساکن بودم. پس از دریافت دیپلم به شغل شریف معلمی رو آوردم و پس از 2 سال تدریس، بورسیۀ آموزش و پرورش شدم و مدرک کارشناسی خود را در رشته روانشناسی از دانشگاه ابوریحان و کارشناسی ارشد را از دانشگاه تربیت معلم و مدرک دکتری را از دانشگاه علامه طباطبائی دریافت کردم و در ادامه در همان دانشگاه شروع به تدریس کردم و به عضویت هیئت علمی دانشگاه نیز درآمدم.

 اطلاع داریم که در زمینه کارهای خیرخواهانه فعال هستید اما این میان چه شد که به کار نیک مدرسه سازی نیز رو آوردید؟

علم اعتقاد دارد که شخصیت انسان در بازه زمانی تولد تا پایان دبستان شکل می گیرد و تحولات اجتماعی در گرو تعلیم و تربیت آن سالها هستند. بنابراین دوست داشتم که کار خیری در یکی از اجزای مربوط به آموزش و پرورش انجام دهم و چون روستاهای بسیار محروم بجنورد فاقد مدرسه بودند من این نقطه را برای ساخت مدرسه انتخاب کردم و البته از طرفی چون تا دیپلم در بجنورد درس خواندم وخود را مدیون این شهر و مردمانش می دانم بر ساخت مدرسه در این شهر انگیزه بیشتری داشتم.

دقیقا در کدام روستا اقدام به ساخت مدرسه کرده اید؟

روستای «تنگه ترکمن» و روستای «یکّه سعود» از روستاهای بسیار محروم استان خراسان شمالی که قرار است در هر یک تا مهر سال آینده مدرسه  3 کلاسه ساخته و به بهره برداری رسد.

خانواده در این مسیر چقدر همراه و همسو با شما بوده اند؟

خوشبختانه خانواده بسیار موافق این موضوع هستند و همواره در امور خیر از جمله مدرسه سازی حمایت و مشارکت می کنند.

شما تالیفات بسیاری در حوزه درمان اختلالات یادگیری کودکان  داشته اید و سالها تدریس در مدارس و دانشگاه این بین مدرسه سازی چه احساسی را در وجوتان به همراه داشته است؟

من حس خیلی خوبی دارم اما در اصل این کار را وظیفه می دانم چون من معتقدم که ما هر موفقیتی داریم چه تحصیلی چه مالی و چه شغلی به خاطر خدماتی است که جامعه به ما داده و تنها به تلاش ما ارتباط ندارد. خیابان و مدرسه ای که ساخته شده، کارگری که زحمت کشیده، سرایداری که آنجا را جارو زده و همه وهمه در موفقیت ما سهمی دارند. بنابراین من نیز همیشه خود را ملزم دانسته ام که سهمی از درآمدم را به این اختصاص دهم که دین خودم را به جامعه ادا کنم.

آرزوی بزرگ تان در این مسیر چیست؟

حقیقتا هدف غایی که من آرزومندم آن هستم این است که دولت مثل کشورهای پیشرفته، تمام امکانات آموزش و پرورش را عادلانه در همه جا توزیع کند و بودجه آموزش و پرورش را افزایش دهد.

در سال جاری، سرانه بودجه هر دانش آموز در ایران 700 دلار بوده و این در حالی است که این میزان در ژاپن بیش از 8 هزار دلار بوده. آرزوی من این است که روزی سیستم اجتماعی ما آنچنان در حیطه آموزش و پرورش سرمایه گذاری کند که حتی نیازی به وجود خیرین نیز نباشد. البته نباید فراموش کرد که هزینه هایی که صرف آموزش و پرورش می شود هزینه نیست بلکه سرمایه گذرای است. یعنی هر هزینه ای که دولت دراین باره اختصاص دهد چند برابر، بازده اجتماعی درپی خواهد داشت.

 به عنوان یک استاد روانشناس و مولف، معتقدید خیرین مدرسه ساز چه نقشی در ارتقا و پیشرفت جامعه دارند؟

به نظر من خیرین مدرسه ساز در درجه اول به خودشان خدمت می کنند چرا که احساس می کنند وجودشان مفید و مثمر ثمر هست و در درجه بعد کار آنها بخشی از مشکلات آموزش وپرورش کشور را که از اهمیت بسیاری در توسعه کشور برخوردار است حل می کند.

 چه توصیه ای دارید به افرادی که توانایی انجام این کار را دارند اما هنوز پابه میدان نگذاشته اند؟

واقعا افرادی که توانایی دارند به این کار نیک اقدام کنند که خیلی خیلی خوب و دلچسب است. متاسفانه ما هنوز در روستاهای سیستان و بلوچستان و جنوب ایران مناطق کپرنشین داریم و در همین روستاهای بجنورد جاهایی هست که مدرسه ندارند و بچه ها پیاده چند کیلومتر راه می روند تا به مدرسه یک روستای دیگر برسند و بارها  در بین راه که لازم بوده از جاده اصلی پیاده رد شوند یا سایر موانع تصادفاتی رخ داده و مصیبت هایی پیش آمده و بنابراین نیازاست و لازم که در این عرصه کارهای خیر و انسانی انجام گیرد و البته که در اصل این اقدام یک وظیفه انسانی است.

جناب دکتر تبریزی گرامی با تشکر از وقتی که در اختیار ما گذاشتید، اگر مطلبی در آخر داشته باشید در خدمتتان هستیم؟

امیدوارم  درکشور روزی را شاهد باشیم که عدالت اقتصادی در ایران برقرار باشد و نیازهای اساسی همه مردم در حوزه بهداشت و آموزش به خوبی تامین شود.

خبرنگار: مریم ناگهی

منتشر کننده : نزاکت اللهیاری