محمدعلی آدینه زاده، کرمانی و فرهنگی بازنشسته ای است که 30 سال شغلش معلمی بوده و از نزدیک با کمبودهای آموزشی، به ویژه در مناطق محروم کشور آشناست. میگوید: «خدمت به خلق عبادت است و قطعاً خداوند می‌بیند که سرمایه‌مان را چطور خرج میکنیم. » مهمترین بخش‌های گفت و گو با او در پی می آید.

30 سال معلم و مشغول تعلیم و تربیت بوده ام و با بچهها زندگی کرده‌ام. وقتی می دیدم بچه ها زیر یک درخت یا در کپَر درس می خوانند متوجه می شدم که آنها از نظر روانی تحت فشار هستند. در چنین اوضاعی ممکن است بچه ها تحصیل کنند اما کمبودهایی اساسی در آنها شکل می گیرد. به همین دلیل با خانواده‌ها صحبت کردم و تصمیم گرفتیم هرچه در توان داریم کمک کنیم و یک مدرسه بسازیم که این کار به سرانجام رسید.

هر کار خیری که انسان انجام می دهد از نظر روانی اول خودش از آن لذت میبرد. وقتی شما به یک فقیر کمک کنید، اولین کسی که لذت میبرد خودتان هستید. مدرسه سازی هم به همین شکل است. البته این را عرض کنم که مدرسه سازی کار خیر ساده نیست. تعداد کلاس‌ها و شاگردها را در نظر بگیرید و ببینید در سال‌های متوالی چه تعداد دانش آموز می آیند و می‌روند و می‌توانند با درس خواندنشان به مملکت خدمت کنند. در واقع مدرسه سازی به فرهنگ مملکت کمک می‌کند.

مردم ایران در عرصه‌های مختلف بارها خیرخواهی و نیکوکاری شان را ثابت کرده اند. در زمان جنگ تحمیلی یک روستایی از 5 تخم مرغی که داشت دست کم یکی را به جبهه می فرستاد و حتی کارگران هم با درآمد ناچیزشان کمک می‌کردند. اینها باعث شد ما بتوانیم در برابر دنیا بایستیم. در واقع هیچ جای دنیا مردم ما را ندارد.

در ایام محرم خیلی خوب است که بسیاری از مردم شام و ناهار نذری می‌دهند اما اگر 30 درصد این پولها در امر مدرسه سازی خرج شود ما کمبود مدرسه در کشور نخواهیم داشت. همین طور باید در این زمینه اطلاع رسانی هم بشود. مردم فکر می کنند همه جا مدرسه داریم و همه چیز در سطح عالی است، ولی اگر به مردم اطلاع رسانی شود که چه کمبودهایی در این زمینه داریم، قطعاً آنها کمک خواهند کرد.

در یکی از بازدیدهایی که از مدرسه ای داشتم، به کلاسی رفتم با 20 تا 25 شاگرد. چون مدرسه در منطقه محروم بود، همه از نظر مالی بسیار ضعیف بودند. حتی لباس و کفش مناسب هم نداشتند. به مغازه ای که آنجا بود رفتم و برایشان کیک خریدم. چون چهره‌هایشان نشان می داد گرسنه‌اند. یکی از دانش آموزان که کلاس اول بود تکه ای از کیک را خورد و بقیه را گذاشت تو کیفش. فکر کردم کیک را دوست ندارد. پرسیدم چرا کیک را نخوردی؟ دوست نداشتی؟ گفت باقی کیک را برای برادرش کنار گذاشته که در خانه است. وقتی دیدم بچه 6 ساله این درس را به من داد، تحت تأثیر قرار گرفتم. ما باید مثل آن بچه 6 ساله فکر کنیم و فقط خودمان و خانواده‌مان را در نظر نگیریم. باید همه را در نظر بگیریم. عبادت فقط نماز و روزه نیست. عبادت خدمت به خلق هم هست. قطعاً خداوند می بیند سرمایه‌ای را که به دست آورده‌ایم چطور خرج می‌کنیم.