به گزارش روابط عمومی جامعه خیرین مدرسه «محمدحسین نجاتیان» خیر مدرسه سازی است که به قول معروف سرش توی حساب و کتاب است. او که با آمارهای متقن سر و کار دارد و همراه دوستانش خیریه ای فعال را اداره میکند میگوید: «حدود 600 دانش آموز داریم که در معرض ترک تحصیل اند. برای جلوگیری از ترک تحصیل آنها، مجموعه ای از خیران به طور میانگین هر ماه 185 هزار تومان برای هر دانش آموز هزینه میکنند تا آنها به تحصیلشان ادامه دهند.» وی که ساکن تهران است ادامه میدهد: «تصمیم گرفته ایم طی برنامه ای مدون و 5 ساله فقر امکانات فرهنگی را برای 6 هزار دانش آموز سراسر کشور ریشه کن کنیم.»

با او گفت وگویی انجام داده ایم که در ادامه می آید.

سال ها در سازمان برنامه و بودجه کار می کردم. فوق لیسانسم را در آلمان گرفتم و برای ادامه تحصیل به امریکا رفتم و در رشته «جمعیت شناسی» درس خواندم. چند سال در افغانستان حضور داشتم. چند سال هم با سازمان ملل همکاری می کردم. قسمت این بود که دوباره به خاک وطن بازگردم. ورودم به کار خیر ماجرایی داشت. من و چند تن از خیران، انجمن خیریه ای داریم به نام «یاری» البته کار این انجمن مدرسه سازی نیست و بنیانش هم توسط دوستان و اقوام و آشنایانی پایه ریزی شد که آنها را از دوران تحصیل می شناسم. اغلب آنها هنوز در خارج از کشور به سر می برند یا مشغول تحصیل اند یا در سطوح بالا کار می کنند. اما این انجمن یک هدف و قصد داشت و آن اینکه کودکانی که در سن تحصیل قرار دارند، به هیچ دلیل از تحصیل وانمانند. ما این کار خیر را با چند نفر شروع کردیم و دوستی به نام «مسعود واریانی» مؤسس انجمن بود.

اکنون در ایران 600 دانش آموز سراغ داریم که در معرض ترک تحصیل اند و با کمک مالی ماهی 185 هزار تومان سعی می کنیم از ترک تحصیلشان جلوگیری کنیم. امروز همه آنهایی که با ما همکاری دارند، داوطلبانه و خودجوش پا به این عرصه گذاشته اند. در همین راستا به مدارسی که در زمان وقوع زلزله آسیب پذیر بوده اند نیز کمک کرده ایم تا خدایی ناکرده، هنگام وقوع زلزله، تلفات جانی ندهیم. آگاهی و تحصیل راه رهایی همه ملت ها از جهل است. ما مدرسه سازی را انتخاب کردیم چون به نظرمان رسید بهترین کمکی است که می توانیم به کشور عزیزمان بکنیم. این کار البته انگیزه های مختلف دارد. اعم از متافیزیکی، مذهبی، اخلاقی، انسانی و اجتماعی و غیره.

همه کسانی که روزی منشأ خیر شده اند از مدرسه به چنین جایگاهی دست یافته اند. گاهی یک کار مشترک باعث می شود انسانها کنار هم جمع شوند و در برخی موارد هم این کار، نیکوکاری است. اگر دقیق و درست به موضوع بنگریم، درخواهیم یافت که حتی از دید شرعی هم، باریتعالی در سوره مبارکه «بقره» فرموده اند «لیَسَ البِْرَّ أنَْ توَُلوُّا وُجُوهَکمْ قبَلَ المَْشْرِقِ وَالمَْغْرِب » یعنی نیکی و خوبی انسان این نیست که به سمت مشرق و مغرب برود . شاید کنایه از آیین های مذهبی تهی از ایمان عملی باشد. یا در جای دیگری خداوند میفرماید: «وَلَٰکنَّ البْرَِّ مَنْ آمَنَ باِللَّ وَالیْوْمِ الْخِرِ وَالمَْلَئکِه وَالکْتَاب وَالنَّبیِینَ وَآتیَالْمَالَ عَلَیٰ حُبّهِ» خداوند فرموده همه کارها به جای خودش! ولی پولتان را هم خرج کنید. همواره برای دوستانم این آیه را نقل کرده ام و می گویم شما که دست در کار خیر دارید، بدانید که در قرآن هم آمده است «آتیَ المَْالَ عَلیَ حُبّهِ» یعنی پول که برایتان خیلی عزیز است، در راه محبت خدا بدهید. به گمانم در کار خیر دلسوزی و ترحم کافی نیست.

یک بار هنگام افتتاح یک مدرسه دخترانه، دختر بچه 7، 8 ساله ای دوید و مرا در آغوش گرفت. او نمی توانست درست فارسی حرف بزند. با ملقم های از کلمات کردی و فارسی که در چنته داشت به من فهماند که از ساخت این کلاس پرنور با میز و صندلی جدید خوشحال است. در آن لحظه باور کنید که به هیچ عنوان نتوانستم پاسخش را بگویم. بغض راه گلویم را گرفته بود. دیدن آن چهره معصوم فرشته وار با آن لبخند حاکی از تشکر برایم به اندازه یک دنیا ارزش داشت.

مدرسه سازی کار خیر، مؤثر و پسندیده ای است اما ما واقعا هیچ منتی بر سر کسی نمی گذاریم. اول اینکه ما اَجرمان را از جایی دیگر می گیریم و از آن گذشته، همان حس رضایتمندی که در اعماق وجودمان هست، برایمان بزرگ ترین پاداش است. این حس رضایتمندی نصیب هر کسی نمی شود. حسی که باعث نشاط و جلای حیات و زندگی شخصی تک تک ماست.

در دوران تحصیلم استادی داشتم به نام آقای هشترودی. او از افتخارات بود. هر بار مدرسه ای می سازم و چهره بچه ها را نگاه می کنم به خودم می گویم شاید با این کار امثال هشترودی ها به درجات بالا نایل آیند. استاد هشترودی برایمان تعریف کرده بود در وضعیتی درس خوانده بود که اصلاً مدرسه ای به مفهوم امروزی وجود نداشته است. معتقدم مدرسه سازی با علاقه شخصی و طیب خاطر باید انجام شود. در گام اول انگیزه معنوی مهم تر از فراهمآمدن تمکن مالی است. در ادامه این راه نیز نباید سرخورده شوید.

از آنجا که بچه کشاورز بوده ام، مدرسه سازی را مانند اصلاح بذر می بینم. با اصلاح بذر میتوان ثمرات بیشتر و بهتری را شاهد بود. میتوان کیفیت محصول را بالا برد. مدرسه سازی استاندارد برای تحصیل هم همین حکم را دارد. کیفیت تحصیل را بالا می برد و فرهنگ عمومی جامعه ارتقاء خواهد یافت. تا زمانی که زنده ام مدرسه سازی را ادامه خواهم داد اما هدف فقط ساخت مدرسه نیست. در انجمن یاری، هدف بعدیمان که بی تردید به آن دست پیدا خواهیم کرد، یافتن دانش آموزان هدف است. به عبارت بهتر باید در جست وجوی دانش آموزانی باشیم که دارای کمترین امکاناتند اما در عین حال شیفته و تشنه آموزش و درس خواندنند. دوست دارم روزی را ببینم که هیچ بچه ای در ایران به دلیل فقر مالی و نبود امکانات آموزشی از تحصیل محروم نماند. هیچ بچه ای در فضای نامطلوب درس نخواند و فضاهای مدارس، به ویژه مدارس ابتدایی از کیفیت بالا در سطح استانداردهای بهترین کشورهای جهان برخوردار باشند. می دانم که چنین روزی فراخواهد رسید. برنامه ای مدون و 5 ساله داریم تا به حدود 6 هزار دانش آموز سراسر کشور رسیدگی کنیم و آنها را تحت پوشش قرار دهیم. این کار شدنی است و هم اکنون برنامه ریزی و نقشه دقیق راه را در مؤسسه خیریه مان در دست داریم.