قرار گرفتن نام استاد انتظامی در میان خیرین مدرسه ساز یک اتفاق مبارک است و دامنه تأثیرگذاری این شخصیت فقید هنری در توسعه فرهنگ مدرسه سازی را دوچندان خواهد نمود. ضمن پاسداشت نام و یاد مرحوم انتظامی به عنوان یک هنرمند فرهنگ ساز و یک خیر مدرسه ساز ؛ در قطعه زیر آثار هنری برجسته استاد طی 70 سال فعالیت هنری استاد را مرور کرده ایم.

 

سلام بر «عزت» سینمای ایران؛ هموکه اهالی هنر «آقای بازیگر»ش می خوانند و مردم کوچه و بازار، هنرمندی مردمی؛ و این دومی عیار و اعتباری افزون بر دیگر سجایای پسندیده استاد دارد.

امروز می خواهیم روایتی ماندگار از بزرگ مردی را مرور کنیم که طی قریب به 70 سال فعالیت هنری خود «پستچی» انتقال فرهنگ و تمدن یک ملت بزرگ بوده است. مردی که مردانگی «ستارخان» رابه سرانگشت هنرمندی «کمال الملک»  به خاطرات «شیرسنگی» «در مسیر تندباد» فراز و نشیب های این سرزمین به تصویر کشید و در«سایه خیال»«هامون» «جایی برای زندگی» را تفسیر کرد.

او نقشه «راه آبی ابریشم» را بر سر دست گرفت و در «چهل سالگی» در «مینای شهر خاموش» «شب تاریک» را به  «روز فرشته» پیوند زد.

او از اعماق کوچه پس کوچه های فرهنگ و تاریخ این کهن سرزمین، راوی «صادق» «خانه خلوت» و «خانه ملکوت» شد و هیچگاه «خانه ای روی آب» نساخت و «بازیچه»  خط و خال دلفریب «باد و شقایق» نشد. 

مداومت استاد در حفظ اصالت فرهنگی نیز ستودنی است.آقای بازیگر در «گراند سینما» بر «کشتی آنجلیکا» نشست ولی هیچگاه از «جنگ نفتکش ها» و «خانه عنکبوت» دشمنان این سرزمین غافل نشد، چه آنکه او به «جایی برای زندگی» در «زادبوم» هویتی خود می اندیشید.  او «غبارنشین هایی» را نشانمان داد که همچون «جهان پهلوان تختی» یا علی گفتند و جاودانه شدند. مدرسه سازی، آسمانی ترین نقش عزت سینمای ایران بود و عجبا که در «روز واقعه» این معنا تحقق یافت و او «قیامت عشق» را در «ملکوت» معنا کرد.ما نیز خوبی های او را برای همگان روایت خواهیم کرد، همچون خاطرات «مدرسه ای که می رفتیم.»  یادش گرامی باد .