عزمش را جزم کرده بود که با «دستِ یاری به دشتیاری» غبار محرومیت‌های آموزشی را از چهره «دشتیاری» بزداید، اما دیری نپایید که در غروب برگ‌ ریزان هشتم آذر 1398، در همان دیاری که به مردم و کودکانش عشق می‌ورزید بر بال ملائک نشست و به آسمان پَر کشید.

«حسین علیمرادی» یکی از پایه‌گذاران و مدیر موسسه خیریه دانشجویی «دستِ یاری به دشتیاری»، جوانی که روایتی متفاوت از خدمت و جهاد را معنا کرد و استان سیستان و بلوچستان و منطقه محروم دشتیاری کانون فعالیت‌های بی‌مثال او و دوستان جهادگرش شد.

تولد یک جهادگر مدرسه ساز

حسین علیمرادی 19خرداد 1374 در تهران متولد شد، دوران دبیرستان را در انگلستان گذراند و سال 1392 در رشته حسابداری دانشگاه علامه طباطبایی پذیرفته شد. او پس از ورود به دانشگاه، کانون خیریه دانشگاه علامه طباطبایی را با همکاری جمعی از دانشجویان تشکیل داد و فعالیت خود را در سه محور اصلی حمایت از دانشجویان بی بضاعت، فرهنگ سازی برای انجام کارهای خیر و رفع فقر آموزشی در مناطق محروم آغاز کرد.

سال 1393 پای این کانون خیریه دانشجویی به منطقه «دشتیاری» در استان سیستان و بلوچستان باز شد و گروه‌هایی از دانشجویان جهادگر دانشگاه علامه برای رفع محرومیت‌های این منطقه در حوزه‌های آموزشی و پرورشی و حتی عمرانی عزم شان را جزم کردند. 

تشکیل موسسه مردم نهاد دستِ یاری به دشت یاری

علیمرادی با دیدن محرومیت‌ها در منطقه دشتیاری، تصمیم گرفت که فعالیت‌های خیرخواهانه و جهادی را معطوف بر دشتیاری نماید. به همین دلیل سال 1396 موسسه مردم نهاد و مستقل «دستِ یاری به دشتیاری» را در ادامه فعالیت‌های کانون خیریه دانشجویی و با هدف آموزش کودکان و شناسایی نیازهای زیرساختی و عمرانی جنوب سیستان و بلوچستان تأسیس کرد.

بدین ترتیب این جوان پرتلاش، متعهد و دوست‌داشتنی آغازگر راهی بی پایان در سرزمینی شد که رو به آفتاب است، اما سایه محرومیت بر جبین آن سنگینی می‌کند و جز با دستان به هم پیوسته خیراندیشان نمی‌شود این بار را کم کرد و گره از این محرومیت‌ها گشود. 

طولی نکشید که جمعی از دوستان و دانشجویان با اخلاص و جهادگر  همراه حسین علیمرادی شدند و بر اساس اصول علمی و مطالعات دقیق، فعالیت‌های خود را انسجام بخشیدند. محرومیت زدایی علمی فرهنگی منطقه دشتیاری با در نظر گرفتن عوامل مختلف موثر بر این محرومیت، پایش جامع برای شناسایی دقیق نیاز‌های آموزشی و چالش‌های منطقه که در همه ۵۶ مدرسه دهستان پیرسهراب از توابع دشتیاری صورت گرفت و استفاده از ظرفیت‌های مختلف به ویژه جامعه دانشگاهی به منظور آسیب شناسی و رفع اساسی معضلات و آگاه سازی آحاد جامعه نسبت به محرومیت دشتیاری و تلاش برای جذب منابع مالی، فکری و معنوی برای رفع این محرومیت بود.

هدف حسین علیمرادی ساخت 340 مدرسه در دشتیاری بود

فرصت کم بود و باید دست به کار می‌شدند برای ساختن آینده فرزندان دیاری محروم، تمام هَم و غم حسین علیمرادی دشتیاری شد و در این راه نیز سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور، جامعه خیرین مدرسه ساز کشور و سازمان منطقه آزاد چابهار پای کار آمدند و دست به دست هم دادند. 

حسین همواره می‌گفت: «هدفم آبادانی کامل۳۴۰ مدرسه منطقه دشتیاری سیستان و بلوچستان با ۳۲ هزار دانش آموز است»، او به قدری بر این حرفش مصمم بود که آن را در پروفایلش نوشته بود و به آن افتخار می‌کرد.

حسین سخت کار می‌کرد و مدام درحال تلاش بود، از پایتخت تا دهستان «پیرسهراب»؛ و این چنین شد که مردم منطقه حسین را «یاور بلوچستان» لقب دادند.

حسین معتقد بود «ما فقط مدرسه نمی‌سازیم، مدرسه‌سازی، مدرسه‌داری، مدرسه‌یاری و اشتغال‌زایی مبتنی‌ بر مدارس و توانمندسازی روستایی را در دشتیاری در دستور کار داریم. برای ما اصل کیفیت است چه در مدرسه‌سازی و چه در آموزش؛ در مدرسه‌سازی ما خودمان مدرسه نمی‌سازیم، ابتدا هر مدرسه را پایش و مطالعه می‌کنیم و بر مبنای آن پایش و مطالعه اقدام به تعمیر، بازسازی یا ساخت یک مدرسه می‌کنیم. خود ما یا خیران ما هم مدرسه نمی‌سازند. پایش و اعتبارات خیری ساخت‌و‌ساز یا تعمیر مدرسه را به نیروهای متخصص بومی با نظارت خود واگذار می‌کنیم. این گونه مدارس استاندارد با بازدهی بالا و با کمترین سرمایه‌گذاری خواهیم داشت.»

ساخت 23 مدرسه با 170 کلاس درس عملیاتی شد

حسین علیمرادی، 23 مدرسه  با 170 کلا درس را در این منطقه محروم بنا نهاد، که تعداد زیادی از آنها با همیاری و مشارکت خیرین عزیز به بهره‎‌برداری رسید و تعدادی دیگر نیز با همت دوستان حسین در حال ساخت و تکمیل است.

ارائه خدمات آموزشی، برگزاری اردوهای جهادی علمی، راه‌اندازی و تجهیز کتابخانه، ارائه مشاوره‌های تربیتی، خانواده و توزیع لوازم کمک آموزشی و نوشت افزار از دیگر اقدامات موسسه دستِ یاری به دشتیاری برای فرزندان دشت یاری است.

هرچند افتخارات این جوان در قلب مردم بلوچستان است، اما او افتخارات، عناوین و جوایز زیادی را در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی به خود اختصاص داد و از سوی سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور نیز مورد تکریم قرار گرفت و ضمن نام‌گذاری دو مدرسه در شهرستان‌های «دلگان و چابهار» به نام وی، در همایشی از تندیس این جوان خیر و جهادگر نیز رونمایی شد.

کارهایی که حسین انجام داد فراتر از آن ‌است که بیان شده، او افزون بر آموزش، مدرسه سازی و مدرسه یاری و بسیج کردن نیروهای جوان خوش فکر و جهادگر، تغییرات و تاثیرات ماندگاری درحوزه‌های فرهنگی بزرگان، خانواده‌ها و جوانان منطقه دشتیاری نیز داشت و انگیزه مضاعفی را برای پیشرفت و ساختن فردا در همگان پدید آورده است.

عروج جهادگر مدرسه ساز در هشتم آذرماه 1398

حسین علیمرادی بی پروا، مخلصانه، مجاهدانه و غیورانه هرآنچه داشت به میدان آورد، شب و روز را بهم گره زد تا گام‌های محرومیت زدایی را سریع‌تر و بلندتر بردارد و در نهایت جان خویش را در این راه فدا کرد. او هشتم آذر 1398 در آخرین سفر خود به خطه بلوچستان بر اثر سانحه رانندگی به دیار باقی شتافت.

«یاور بلوچستان» نشان داد هنگامی که صحبت از نجات هم‌نوعان از زنجیره‌های فقر و محرومیت‌ها و رنج‌ها باشد، انسان‌ها که به میدان بیایند، پلی برای پرواز خواهند ساخت و در نهایت برای نجات دیگران چاره اندیشی می‌کنند و نیز اگر آرمان و ایثار سنگر شد، خدمت برپا می‌شود، «آرمانی که برگرفته از مسیر شهداست».